സ്ത്രീ… നീ അതുല്യ, മനോഹര,

ലോകം നിന്നില്ലാതെ ഒന്നുമില്ല.

നീ പ്രകൃതിയുടെ ശക്തിയും,

മനസ്സിന്റെ ശുദ്ധിയും!

ജീവിതം വേദന നൽകി മറുപടി കൊടുത്താൽ,

നീ കരഞ്ഞ് തളരരുത്,

തല ഉയർത്തി ദൃഢനില്ക്കൂ,

വീണ്ടും ജ്വലിക്കൂ, ഉയിർത്തെഴുന്നേല്ക്കൂ!

നിന്റെ കണ്ണുനീർ ദുർബലമല്ല,

ശക്തിയാകട്ടെ അതിന്റെ പാത.

ഒരു നാളൊന്നു മങ്ങിയ ജ്വാല,

ഇന്നവളെ പുനർജ്ജീവിപ്പിക്കൂ!

കാലം തീർത്ത ശില്പമാണു നീ,

ഒരു രാഗം, കവിതയും നീ.

സ്വന്തം മൂല്യം വിശ്വസിക്കൂ,

നിന്റെ വെളിച്ചം ആരും മങ്ങിക്കാനാവില്ല.

വഴിമുടിഞ്ഞിടത്ത് നിന്നു നീ,

വീണ്ടും മുന്നോട്ട് കയറണം.

വഴി കഠിനമായാലും,

സ്വപ്നങ്ങൾ ഉരുണ്ടുപോയാലും,

നീ പൊരുതി മുന്നോട്ട് പോകണം.

രാത്രി ഇരുണ്ടതായാൽ പോലും,

നിഴലുകൾ ഭയപ്പെടുത്തുന്നെങ്കിലും,

മഞ്ഞുപോലെയല്ല, നീ ഉയരണം,

സൂര്യനായി പ്രകാശിക്കണം!

ധീരയാവൂ, ഭയമില്ലാതെ മുന്നേറൂ,

പോരാട്ടങ്ങളെ ചേർത്ത് പിടിക്കൂ.

ശത്രുക്കൾ ബലവാനായാലും,

കാലം നിർദയമായാലും,

നിന്റെ ഉള്ളിലെ തീ അണയരുത്!

നിന്റെ മുറിവുകൾ കാണാൻ

ലോകം വൈകിയേക്കാം,

നിന്റെ വേദന അറിയില്ല അവർ,

പക്ഷേ, നീ ഒതുങ്ങി നിൽക്കരുത്.

പോകാനേറെ ദൂരമുണ്ട്,

നിറവേറാനേറെ ആഗ്രഹങ്ങൾ.

മലകളെയും നീ തള്ളി മാറ്റണം,

വേദനയാൽ തളരരുത്!

തളർന്നു മറയാൻ തോന്നുന്ന നിമിഷത്തിൽ,

സീതയെ പോലെ ഭൂമിയെ തേടിയാലും,

ഓർക്കണം, നീതന്നെയാണ് നിന്റെ ലോകം,

നിന്റെ ശക്തി നിനക്കുള്ളതാണ്!

അവസാനിച്ചുപോവരുത്,

ഭൂതകാലം നിന്നെ നിർവചിക്കരുത്,

മറിച്ച്, അതിനെയൊരു പാഠമാക്കൂ!

വീണ്ടും ഉയരൂ, പ്രകാശമേറൂ,

ഒരു യോദ്ധാവായി, ഒരു വെളിച്ചമായി!

ലോകം നിന്നെ പരീക്ഷിച്ചാലും,

മാറ്റാൻ ശ്രമിച്ചാലും,

പക്ഷേ, സ്ത്രീ… നീ

എന്നും ഉയർന്നു നിൽക്കാൻ സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടവളാണ്!