സ്മൃതികളാൽ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്നൊരു താഴ്‌വരയിൽ

വിരിയുന്നു വിഷാദമേ, കണ്ണുനീർ പൂവായ്‌.

പ്രാണനായ് സ്നേഹിച്ചിരുന്നൊരാ പ്രണയത്തിൻ

കരിയിലയായ് വീണു ഞാൻ, മൂകമാം നീലിമയിൽ.

നീറിടും വിരഹാഗ്നിയിൽ ഹൃദയം വെന്തുരുകി,

സ്പന്ദനങ്ങൾ മുറിവേറ്റു, രോദനം മുഴങ്ങുന്നു.

ഒരുമിച്ചു നാം കണ്ടിരുന്ന സ്വപ്നകിരണങ്ങൾ,

ചന്ദ്രികയിൽ കൊഴിഞ്ഞുവീണുടഞ്ഞു പോയി.

വേനലിൽ വരണ്ടുണങ്ങിയ ചില്ലപോൽ ഏകയായ്,

ശൂന്യതയാൽ ആത്മാവിൽ താണ്ഡവമാടുന്നു.

ഓർമ്മകളാണിന്നെൻ ശേഷിച്ചൊരു സാന്ത്വനം,

ഇനിയെത്ര നാളിങ്ങനെ ഏകാന്തപഥികയായ്?

ഓർമ്മകളാൽ അലതല്ലും നദീതീരത്തണലിൽ,

എത്രയെത്ര സന്ധ്യകൾ കഥകൾ പറഞ്ഞിരുന്നു!

ഇണങ്ങിയും പിണങ്ങിയും പ്രണയപക്ഷങ്ങൾ ചേർത്തു,

ഉയരങ്ങൾ തേടി നാം പറന്നുയർന്ന വസന്തങ്ങൾ!

ഇന്നിതെല്ലാം വിസ്മൃതിയുടെ കടൽത്തീരമണയുന്നു,

ഓർമ്മയായ്, നീറ്റലായ്, ഉള്ളിൽ പടരുന്നു.

എങ്കിലും പ്രത്യാശയുടെ പൊൻകിരണം ഉദിക്കുമെന്ന

ആശ്വാസത്താൽ ഞാനിന്നിവിടെ കാത്തിരിക്കുന്നു.

ഇരുളിലൊരു മിന്നൽ പോൽ, പ്രകാശത്തിൻ തിരിയേന്തി,

എൻ അരികിലണയാൻ വെമ്പുന്ന നിൻ പാദങ്ങൾ!

വിടചൊല്ലി അകലുന്ന വസന്തത്തോടായ് ചോദിക്കൂ,

ഇനിയൊരു ജന്മമുണ്ടോ നമുക്കൊന്നാകുവാൻ?

നിൻ ഓർമ്മതാരാട്ടിൽ, വിരഹത്തിൻ തീച്ചൂടിൽ,

ഉരുകുമീ ഹൃദയവുമായ് ഞാനിവിടെ കാത്തിരിപ്പൂ.

മൗനത്തിൻ തിരമാലകൾ ആഞ്ഞടിക്കുമ്പോഴും,

ഉള്ളിലൊരു കനൽ കെടാതെ ഞാൻ കാത്തുസൂക്ഷിക്കുന്നു.

ഒരുനാൾ നീയെൻ മുന്നിൽ വന്നണയും നിശ്ചയം,

ഇനിയുമീ യാത്ര തുടരുന്നു സ്വപ്നങ്ങളുമായ്.

ഇനിയുമീ വഴിവക്കിൽ നിനക്കായ് കാത്തിരിപ്പൂ,

ഒരുനാൾ നീ വരുമെന്ന വിശ്വാസദീപവുമായ്.

ഓർമ്മകൾ കരിഞ്ഞൊരു പൂവായ് ചില്ലയിൽ,

പുതിയൊരു തളിരിനായ് കൊതിക്കുന്നു ഹൃദയം.

നഷ്ടപ്രണയത്തിൻ കനൽ നെഞ്ചിൽ നീറുമ്പോൾ,

മുറിവുകൾ കരിയുമ്പോൾ, ഓർമ്മകൾ അണയുമ്പോൾ.

എങ്കിലും, പ്രതീക്ഷയുടെ പൊൻചിറകിലേറി ഞാൻ,

പുതുജീവനായ് ഇതാ ഉയിർത്തെഴുന്നേൽക്കുന്നു.

കാത്തിരിപ്പിൻ ഈണത്തിൽ, വിരഹത്തിൻ ഗാനത്തിൽ,

ഒരുനാൾ നീ തിരികെ വരും, എന്നെത്തേടി വരും.

അതുവരെ, ഓർമ്മതൻ മൂടുപടം പുതച്ചും,

പ്രതീക്ഷതൻ പൊൻ ദീപം ഉള്ളിൽ തെളിച്ചും, മുന്നോട്ട്.

ഓർമ്മകൾ താഴ്‌വരയിൽ വിടരും വിഷാദമേ,

കണ്ണുനീർ നനവുള്ള കിനാക്കളായ് തീരുന്നു.

എങ്കിലും പ്രതീക്ഷയുടെ പൊൻചിറകിലേറി ഞാൻ,

പുതുജീവനായ് ഇതാ ഉയിർത്തെഴുന്നേൽക്കുന്നു.