രാവിൻ്റെ കുളിരലകൾ

തഴുകുന്ന മാത്രയിൽ,

എൻ മനതാരിൽ നിറയും

നിൻ വെണ്ണിലാവിൻ പുണ്യം.

പ്രകൃതിയെ ശോഭനമാക്കി

നീ വന്നണയും നേരമാ ,

അഴകൊന്നാസ്വദിക്കാൻ

താരകങ്ങൾ മിഴിപാകി നീളേ.

ഇരുളഴിഞ്ഞ ചിന്തകളിൽ

വീണ്ടും ഞാൻ മുഴുകവേ ,

ആരാലും കാണാതെ നീ

മുകിലുകൾക്കുളിൽ മറയും.

എങ്കിലും പ്രിയസഖി, നീ

ഏകുന്നൊരു ആത്മനിർവൃതി,

എന്നുമെനിക്കൊരു നിധി തന്നെ

അഴകാർന്ന ഒരു ജീവിതവെളിച്ചം