ഇരുണ്ട വെളിച്ചം

സ്ഥലം

ഒരു ഉത്തരേന്ത്യൻ ഗ്രാമം,

തരിശും വിജനവുമായ ഭൂമി വിണ്ടുകീറുകയും, മഴയ്ക്കായി ദാഹിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

ആകാശം ചാരനിറമായിരിക്കുന്നു.

കത്തുന്ന വെയിലിൽ ചോളപ്പാടങ്ങളുടെ വരണ്ട ഭൂമി…

കാരണം

സായാഹ്ന സൂര്യൻ ചക്രവാളത്തിൽ ചൂടുള്ള പ്രകാശം പരത്തുമ്പോൾ,

ജീവിതത്തിൻ്റെ തിരക്കിലായിരുന്നു ആ ഗ്രാമം.

ഗ്രാമത്തിൻ്റെ ഹൃദയഭാഗത്ത്, ആൽമരത്തിൻ്റെ ചുവട്ടിൽ ഒരു കൂട്ടം ദളിത് ആളുകൾ ഒത്തുകൂടി,

അവരുടെ മുഖത്ത് സങ്കടവും ദേഷ്യവും ഉണ്ടായിരുന്നു. അവരുടെ ഇടയിൽ രവി നിന്നു,

അവൻ്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി, ദേഷ്യത്തിൽ മുഷ്ടി ചുരുട്ടി.

ആൽമരത്തിൻ്റെ താഴെയ്‌ക്ക് ഉള്ള ഒരു കൊമ്പിൽ ഒരു ഒളിത് ബാലനെ കെട്ടി തൂക്കി ഇട്ടിരിക്കുന്നു. അവൻ മരിച്ചിരിക്കുന്നു. വസ്ത്രത്തിൽ മുഴുവൻ ചോര പാടുക്കൾ.

ഇന്നലെ വരെ കൂടെ ഓടി നടന്ന കളികൂട്ടുക്കാരൻ ചേതനയറ്റ ശരീരം തൂങ്ങി

കിടക്കുന്നത് കണ്ടിട്ട് റാണി വിങ്ങി കരയുക ആണ്.

“അവൻ വെറുമൊരു ആൺകുട്ടിയായിരുന്നു, കഷ്ടിച്ച് പതിനാല് വയസ്സ്”,

ഒരു സ്ത്രീ നിലവിളിച്ചു, അവളുടെ ശബ്ദം വികാരത്താൽ വിറച്ചു.

“ഈ വിഷയത്തിൽ നമ്മൾ മൗനം വെടിയണം ,

ഞങ്ങൾക്ക് മിണ്ടാതിരിക്കാൻ കഴിയില്ല,” മറ്റൊരാൾ പ്രഖ്യാപിച്ചു, അവൻ്റെ

വാക്കുകൾ ദൃഢനിശ്ചയത്തോടെ പ്രതിധ്വനിച്ചു.

നമുക്ക് വേണ്ടി നമ്മൾ എഴുന്നേറ്റു നിൽക്കണം,”

“നമ്മളെ മൃഗങ്ങളെപ്പോലെ പരിഗണിക്കാൻ അവരെ അനുവദിക്കാനാവില്ല.”

രവിസംസാരിച്ചു, അവൻ്റെ ശബ്ദം വികാരത്താൽ അലയടിച്ചു.

അവരുടെ ആകാംക്ഷാഭരിതമായ പിറുപിറുപ്പുകൾ ഒരു കൊടുങ്കാറ്റ് പോലെ വീർപ്പുമുട്ടി.

ദളിത് സമൂഹം തങ്ങളുടേതായ ഒരാളുടെ വിയോഗത്തിൽ വിലപിച്ചപ്പോൾ വായു സങ്കടവും രോഷവും കൊണ്ട് വിറച്ചു, അവരുടെ വേദനയുടെ പ്രതിധ്വനികൾ ജാതികൾക്കിടയിലുള്ള പിരിമുറുക്കത്തിന് വേട്ടയാടുന്ന ആഴം പകർന്നു…..

പ്രതികാരം

ഇരുണ്ട രാത്രിയിൽ, ഒരു കൂട്ടം ആളുകൾ ഒത്തുകൂടി, അവരുടെ മുഖം നിശ്ചയദാർഢ്യത്താൽ മൂടപ്പെട്ടു. ശത്രുവിനെ നേരിടാൻ അവർ തയ്യാറായിരുന്നു, പക്ഷേ ക്ഷമയോടെയിരിക്കണമെന്ന് അവർക്ക് അറിയാമായിരുന്നു. ഭൂമിയിൽ ഇരുട്ടിൻ്റെ മൂടുപടം വിതറി, മേഘങ്ങൾക്ക് പിന്നിൽ ചന്ദ്രൻ മറയുന്നത് അവർ കാത്തിരുന്നു….

കനത്ത മേഘപാളികൾക്ക് പിന്നിൽ ഭാഗികമായി മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന ചന്ദ്രൻ അവരുടെ മുഖത്ത് ഭയാനകമായ ഒരു പ്രകാശം പരത്തി.

അവരുടെ ദൃഢനിശ്ചയം അവരുടെ കണ്ണുകളിൽ തിളങ്ങി.

രവി എല്ലാവരോടും പറഞ്ഞു.

“ഇന്ന് രാത്രി, നമ്മൾ ശത്രുവിനെ അഭിമുഖീകരിക്കുന്നു,”

ഇത് നമ്മുടെ സ്വന്തം ജീവിതത്തിന് മാത്രമല്ല, നമ്മുടെ മുഴുവൻ സമൂഹത്തിൻ്റെയും ഭാവിക്കുവേണ്ടിയാണ്.

“എത്ര എത്ര പേരെ അവർ കൊന്നു . ഇനിയും കൈ കെട്ടി നോക്കി നിൽക്കാൻ സാധിക്കില്ല”

ഒരു അസ്വസ്ഥത അന്തരീക്ഷത്തിൽ നിറഞ്ഞു.

ചന്ദ്രൻ മങ്ങാൻ തുടങ്ങി. അതിൻ്റെ പ്രകാശത്തെ മറച്ചുകൊണ്ട് മേഘങ്ങൾ ഉരുണ്ടുകൂടി. ഇരുട്ട് ഭൂമിയെ വലയം ചെയ്തു,

സമയമായെന്ന് അവർ അറിഞ്ഞു.

അവരുടെ ചലനങ്ങൾ വേഗത്തിലും കണക്കുകൂട്ടി…

ദളിതർ ഉയർന്ന ജാതിക്കാരുടെ വീടുകളിൽ ഇരച്ചു കയറി.

വലിയ മഴു ഉപയോഗിച്ച് അവർ വീടിനുള്ളിലെ ഓരോരുത്തരെയും ആക്രമിച്ചു. ഫർണിച്ചറുകൾ തകരുന്ന ശബ്ദവും ഭയാനകമായ നിലവിളികളും അന്തരീക്ഷത്തിൽ നിറഞ്ഞു. ദേഷ്യത്തിൻ്റെയും വെറുപ്പിൻ്റെയും യുദ്ധക്കളമായി മാറിയിരുന്നു…

ഇത്രയും നാൾ അടക്കി പിടിച്ച ദേഷ്യവും അവർ അവിടെ കാണിച്ചു തുടങ്ങി.

പുരുഷന്മാർ താമസിക്കുന്ന എല്ലാ മുറികളും അവർ കണ്ടെത്തി, ഒരു മടിയും കൂടാതെ അവർ ക്രൂരമായ ആക്രമണം നടത്തി. വലിയ മഴുവും മറ്റ് ആയുധങ്ങളുമായി സായുധരായ അവർ തങ്ങളുടെ സമുദായത്തിനെതിരെ ചെയ്ത ക്രൂരമായ കുറ്റകൃത്യത്തിന് പ്രതികാരം ചെയ്തു. തങ്ങളുടെ കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ ജീവൻ അപഹരിച്ച പുരുഷന്മാർക്ക് ദലിത് ജനതയുടെ കൈകളിൽ നിന്ന് ദാരുണമായ വിധിയുണ്ടായി. സ്ത്രീകളെയും കുട്ടികളെയും ഉപദ്രവിക്കുന്നതിൽ നിന്ന് അവർ വിട്ടുനിന്നു …

രവി അവിടെ ചുറ്റിനും കണ്ണ് ഓടിച്ചു , അവൻ ഉദ്ദേശിച്ച ആളെ മാത്രം കണ്ടു കിട്ടിയില്ല, മേൽജാതികാരുടെ നേതാവ് രാംദേവിനെ..

ഒരു മുറിക്കുള്ളിൽ കേറിയപ്പോൾ അവിടെ രാംദേവ് ഒരു മൂലക്ക് നിൽകുന്നു . രവി ദേഷ്യത്തിൽ അലറി കൊണ്ട് പാഞ്ഞു അടുത്ത് തന്റെ മഴു വീശി. രാംദേവ് ഒഴിഞ്ഞു മാറി ഓടി. രവി പിന്നാലെയും.. ഓട്ടത്തിന് ഇടയിൽ പടിയിൽ തട്ടി രവി തെറിച്ചു വീണു.

രാംദേവ് സർവ ശക്തിയും എടുത്തു ഓടി….

രക്ഷ

രോഷാകുലരായ ജനക്കൂട്ടത്തിൻ്റെ പിടിയിൽ നിന്ന് രാംദേവ് രക്ഷപ്പെട്ടു.

അടുത്തുള്ള കുറ്റിക്കാട്ടിലൂടെ ആയാൾ ഓടി മറിഞ്ഞു.

എങ്ങോട്ടോ എന്ന് അറിയത്തെ , മരങ്ങൾക്കിടയിൽ കൂടെ ഓടുന്നു , ഇടയ്ക്കു കാൽ മരക്കുറ്റിയിൽ തട്ടി തെറിച്ചു വീഴുന്നു , വീണ്ടും എഴുനേറ്റു അയാൾ ഓടി….

ഓരോ ചുവടുവെപ്പിലും അവൻ്റെ ശക്തി ക്ഷയിച്ചു, അവൻ്റെ പ്രതീക്ഷയും കുറഞ്ഞു. അവൻ്റെ എല്ലാ ഊർജവും കുറഞ്ഞു വന്നു.

കാലുകൾ ഉറപ്പില്ലാതെ ആയി..

ഇനി ഓടാൻ വയ്യ, തൊണ്ട വരണ്ടു ഉണങ്ങി, ശരീരം ഒക്കെ മരവിച്ചു,

എവിടെയെങ്കിലും ഒന്നു കിടന്നാൽ മതി, അയാളുടെ മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചു.

പെട്ടെന്ന് അകലെ ഒരു വിളക്കിൻ്റെ വെളിച്ചം കണ്ട്,

ഇനി വയ്യ എന്തും വരട്ടെ അങ്ങോട്ടേയ്ക്ക് പോവാം,

ആയാൾ അങ്ങോട്ടേയ്ക്ക് നീങ്ങി.

പനയോല കൊണ്ടുള്ള ഒരു ചെറിയ കൂടിൽ ആയാൾ വ്യക്തമായി കണ്ട് തുടങ്ങി

കതക് തുറന്നു കിടക്കുന്നു, അയാൾ ഓടി തളർന്നു അകത്തു കയറി.

ചെളി കൊണ്ടുള്ള പടിയിൽ തട്ടി അയാൾ വീണു,

പെട്ടെന്ന് ഉള്ള ശബ്ദം കേട്ട്, തറയിൽ കിടക്കുക ആയിരുന്നു

മീന എഴുന്നേറ്റു.

“എന്നെ സഹായിക്കൂ!” അവൻ അപേക്ഷിച്ചു, ഭയത്താൽ അവൻ്റെ ശബ്ദം ഇടറി.

“എന്താണ് സംഭവിക്കുന്നത്?” അവൾ ചോദിച്ചു

“അവർ എൻ്റെ പിന്നാലെയുണ്ട് അവർ എന്നെ കണ്ടെത്തിയാൽ എന്നെ കൊല്ലും.”

ഒരു നിമിഷം ശങ്കിച്ചു, സാഹചര്യത്തിൻ്റെ ഗൗരവം അവളുടെ മുഖത്ത് പതിഞ്ഞു.

” വരൂ, അവിടെ ഇരിക്കൂ ” അവൾ ഒടുവിൽ പറഞ്ഞു,

മങ്ങിയ വെളിച്ചമുള്ള കുടിലിൽ അയാൾ നിലത്ത് ഇരുന്നു.

മണ്ണെണ്ണ വിളക് എടുത്തു അവൾ , അയാളുടെ അടുത്തേക്ക് നീക്കി വെച്ച് …

രക്തം പുരണ്ട അവൻ്റെ വിറയാർന്ന കൈകളിൽ, വസ്ത്രത്തിൽ ചോര പാട്, മുറിവിൽ നിന്നും രക്തം വരുന്നുണ്ട്,

അവൾ അവനെ ശ്രദ്ധിച്ചു..

ആയാൾ വെള്ളത്തിനായി അപേക്ഷിച്ച്..

എനിക്ക് കുടിക്കാൻ കുറച്ചു വെള്ളം തരൂ,

ഒട്ടും വയ്യ എനിക്ക്, അയാളുടെ ശബ്ദം ഇടറി കൊണ്ട് പറഞ്ഞു ..

അവൾ അടുക്കളയിലേക്കു പോയി, ഒരു കൂജ വെള്ളം എടുത്തു കൊണ്ട് വന്ന് അയാൾക്ക് നേരെ നീട്ടി..

ഇത് കുടിക്കൂ, ഇപ്പോൾ ഒന്നും സംസാരിക്കണ്ട – അവൾ പറഞ്ഞു .

അവൾ ഒരു ഗർഭിണി ആയ ദളിത് സ്ത്രീയാണെന്ന്, പാർശ്വവത്കരിക്കപ്പെട്ട ഒരു സമുദായത്തിലെ അംഗമാണെന്ന് അയാൾക്ക് കാഴ്ചയിൽ തന്നെ മനസിലായി .

അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ സങ്കടവും സഹിഷ്ണുതയും കലർന്നിരുന്നു,

താൻ അഭയം തേടിയത് തൻ്റെ ജീവനു വേണ്ടി നടക്കുന്നവരുടെ ഇടയിലേയ്ക്ക് ആയിരുന്നല്ലോ. ഇനി എന്തും വരട്ടെ എന്നു മനസ്സിൽ വിചാരിച്ചു അയാൾ ആ കുജ മേടിച്ചു തിടുക്കത്തിൽ വെള്ളം കുടിച്ചു.

അവൾ അകത്തേക്കു പോയി … പെട്ടെന്ന് തന്നെ തിരിച്ചു വന്നു..

പഴയ ഒരു കിറിയ തുണി അവൾ അയാൾക്ക് നീട്ടി പറഞ്ഞു., ചോര ഒക്കെ തുടച്ചു മുറിവുക്കൾ വൃത്തി ആക്കു – അവൾ പറഞ്ഞു.

വെപ്രാളത്തിൽ അയാൾ അതു മേടിച്ചു..

ആയാൾ പതിയെ മുറിവുള്ള ഭാഗം തുടച്ചു ഇരിക്കുമ്പോൾ,

ആവൾ ചോദിച്ചു – എന്താണ് നിങ്ങളുടെ പേര്‌ ?

രാമ്ദേവ് എന്നു ആയാൾ മറുപടി പറഞ്ഞു.

കൊള്ളം, ദൈവത്തിൻ്റെപേര് ആണല്ലോ – അവൾ പറഞ്ഞു,

ആയാൾ തല കുന്നിച്ച് ഇരുന്നു , അതെ എന്ന അർത്ഥത്തിൽ ഒന്നു മൂളി.

ഞങളുടെ ആളുകൾ നിങ്ങളുടെ പുറകിനു തന്നെ ഉണ്ട് അല്ലെ ? അവൾ ചോദിച്ചു.

നിങ്ങളുടെ ജീവൻ പോവാൻ പോവുമ്പോൾ, നിങ്ങളുടെ അയിത്തം ഇപ്പോൾ എവിടെ പോയി?

ഞങ്ങളുടെ ഒരു കുട്ടി ദാഹിച്ചപ്പോൾ, കിണറ്റിൽ നിന്നും കുറച്ചു വെള്ളം കുടിച്ചതിനു, ഞങ്ങളെപ്പോലുള്ള ആളുകൾക്ക് എന്തുകൊണ്ടാണ് ഇങ്ങനെ ഉള്ള ദുർവിധി സംഭവിക്കുന്നത്?

ഞങ്ങളുടെ ഭാവി തലമുറകളെ കൊല്ലുന്നത് കൊണ്ട് നിങ്ങൾക്ക് എന്ത് പ്രയോജനം? – അവൾ ചോദിച്ച്.

കുറ്റബോധവും നാണക്കേടും കലർന്ന മുറിവേറ്റ മനുഷ്യൻ, തൃപ്തികരമായ ഉത്തരം നൽകാൻ കഴിയാതെ തല താഴ്ത്തി നിന്നു.

നിങ്ങളുടെ ജാതി വിവേചനം മൂലം പൊലിഞ്ഞ എണ്ണമറ്റ നിരപരാധികളെപ്പോലെ, നിങ്ങളും ഇപ്പോൾ ആ അവസ്ഥയിൽ ആയിരിക്കുന്നു അവൾ പറഞ്ഞു……..

അവസാനം

ദുരെ നിന്നും ആൾ കൂട്ടത്തിൻ്റെ ശബ്‌ദം അടുത്തു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു,

ഇത് കേട്ട അവൾ അയാളോട് പറഞ്ഞു ,

ഇവിടുന്ന് വേഗം പോയിക്കൊളു,

ഞങ്ങളും നിങ്ങളുടെ പോലെ തന്നെ ഉള്ള മനുഷ്യർ ആണ് . ഞങ്ങളുടെ ദേഹത്തും ഉള്ളതും ചോരയും നീരും ആണ്. ഞങ്ങളും ഇവിടെ ജനിച്ചു പോയില്ലേ ?

കാണാത്ത ദൈവങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി ജീവിക്കുമ്പോൾ , കാണാൻ സാധിക്കുന്ന ഞങ്ങളെ പോലെ ഉള്ളവരെ ചേർത്ത് നിർത്തി നിങ്ങൾക്കു ജീവിച്ചു കൂടെ ?

ഇനി എങ്കില്ലും ഞങ്ങളെ സ്വതന്ത്ര്യമായി ജീവിക്കാൻ വിടു…

പറയുമ്പോൾ അവളുടെ കണ്ണ് നിറയുന്നുണ്ടയിരുന്നു…

ആയാൾ പറ്റുന്ന വിധത്തിൽ എഴുന്നേറ്റു പുറത്തേയ്‌ക്ക് ഇറങ്ങി അടുത്തുള്ള ഒരു കുറ്റിക്കാട്ടിലെയ്ക്ക് മറഞ്ഞു,..

അപ്പോഴേക്കും ആ കുഞ്ഞു കൂടിൽ കത്തി അമർന്നു കൊണ്ടിരുന്നു…

ഉപസംഹാരം

ഓരോ വ്യക്തിക്കും, അവരുടെ പശ്ചാത്തലം പരിഗണിക്കാതെ, സന്തോഷവും ഐക്യവും നിറഞ്ഞ ഒരു ജീവിതം നയിക്കാൻ കഴിയുന്ന ഒരു സമൂഹം സൃഷ്ടിക്കുക എന്നത് നമ്മുടെ ഉത്തരവാദിത്തമാണ്.

അതിനാൽ, നമുക്ക് വിദ്യാഭ്യാസത്തെ മാറ്റത്തിന് ഉത്തേജകമായി സ്വീകരിക്കാം, തൊട്ടുകൂടായ്മയും അന്ധവിശ്വാസവും ഭൂതകാലത്തിൻ്റെ തിരുശേഷിപ്പുകളല്ലാതെ മറ്റൊന്നുമല്ലാത്ത ഒരു ലോകം കെട്ടിപ്പടുക്കാം.

തൻ്റെ ത്യാഗം വെറുതെയാകില്ലെന്നും ഒരുനാൾ സമത്വത്തിൻ്റെ കിണറ്റിൽ നിന്ന് ദാഹം ശമിപ്പിക്കാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം ഓരോ വ്യക്തിക്കും ലഭിക്കുമെന്നും ഉള്ള പ്രതീക്ഷയിൽ ആ കുഞ്ഞിൻ്റെ ആത്മാവ്…

വിശപ്പിൻ്റെ രക്തസാക്ഷിയായ മധുവിനെ ഈ നിമിഷം ഞാൻ സ്മരിക്കുന്നു ….